Współcześnie mierzenie pulsu jest jednym z podstawowych badań służących do oceny stanu naszego organizmu w momencie jego pomiaru i może stanowić podstawę do wykrycia zaburzeń rytmu serca, jak również innych stanów patologicznych. Dla lekarza sprawdzającego tętno istotne są m.in. wyczuwalność pulsu, ilość uderzeń na minutę, odstępy między uderzeniami i ich nasilenie. Pod pojęciem pulsu, czyli tętna rozumiemy rytmiczny ruch naczyń polegający na rozciąganiu i skurczu ich ścian na skutek mechanicznego działania tłoczonej przez serce krwi. Krew pulsuje zarówno w naczyniach tętniczych (tętnicach), jak i żylnych (żyłach). Puls w tętnicach jest efektem zgodnego z kierunkiem przepływu krwi i przewodzenia akcji serca wzdłuż ścian naczyń od serca na obwód, w żyłach natomiast przeciwnie do kierunku przepływu krwi. Kto i kiedy odkrył diagnostyczne znaczenie tętna? Czy na podstawie dostępnych nauce materiałów źródłowych potrafimy ustalić, kiedy w historii medycyny zaczyna się zainteresowanie pulsem jako formą przedmiotowego i fizykalnego badania pacjenta?
Teoria pulsu w starożytności
