Od wieków toczy się nierozstrzygnięta do dziś dyskusja na temat życia embrionu-płodu w łonie matki – od kiedy zaczyna on samodzielnie i indywidualnie żyć jako pełny człowiek i osoba? Czy jest on i od kiedy istotą żywą (ζῷον, animal)? Pytanie to stawiano nie tylko na poziomie teoretycznym i naukowym (i tu odpowiedzi w zależności od czasu, miejsca i ideologii były bardzo różne), ale i praktycznym, bo różne odpowiedzi na nie po-ciągały za sobą różne konsekwencje: jeśli bowiem płód był istotą żywą, to jego świadome i celowe zniszczenie przez aborcję było zabójstwem ścią-gającym za sobą nierzadko poważne następstwa moralne, prawne i karne. Pytano o to również w starożytności grecko-rzymskiej na początku naszej ery, jak o tym świadczy przypisywany Plutarchowi z Cheronei (50-125) traktat De placitis philosophorum, którego autor na postawione pytanie „czy embrion jest istotą żywą” (εἰτὸἔμβρυον ζῷον) przytaczał odpowiedzi aż pięciu wcześniejszych filozofów i medyków: Platona (427-347), stoików (od ok. 300 rok przed Chrystusem), Empedoklesa (490-430), Diogenesa z Apolonii (530-460) i medyka Herofila z Aleksandrii (IV wiek przed Chrystusem).
ZOBACZ WIĘCEJ ↓
Pseudo-Galen, Czy to, co znajduje się w łonie, jest istotą żywą?(An animal sit quod in utero est?) (Εἰζῷοντὸ κατὰ γαστρός), Z języka greckiego przełożył Robert Sawa, wstępem, komentarzem i bibliografią opatrzył i redakcyjnie opracował ks. Stanisław Longosz, VOX PATRUM 74 (2020) 157-196.