Szpital Św. Ducha od czasu założenia przez ks. Annę Holszańską ok. 1441 r. kilkakrotnie zmieniał lokalizację. Przeznaczony dla niego zespół nowych gmachów powstał w l. 1859-1862 zgodnie z pozwoleniem uzyskanym przez Radę Główną Opiekuńczą na obszernej parceli po północnej stronie ul. Elektoralnej. Było to miejsce po XVIII-wiecznej manufakturze Dangla, jednej z największych w Europie wytwarzającej powozy i karety, a po 1808 r. zajętej przez instytucje rządowe. Autorem projektu szpitala był Józef Orłowski, budowniczy miasta Warszawy, którego wysłano w podróż dla zapoznania się z europejskim budownictwem szpitalnym.
ZOBACZ WIĘCEJ → Szpital Świętego Ducha
Szpital został założony w Starej Warszawie w 1442 przy kościele św. Marcina na ul. Piwnej przez ks. Annę Holszańską jako przytułek dla najuboższych. W 1820 szpital św. Ducha był jednym spośród siedmiu warszawskich szpitali. W każdym szpitalu ordynował jeden lekarz, najczęściej, mimo podpisanych nieraz umów, bezpłatnie. Był nim w owym czasie Jacek (Hiacynt) Dziarkowski[1]. Pod koniec okresu rządów, utworzonej w 1832, Rady Głównej Opiekuńczej, szpital św. Ducha opuścił pałac na Przyrynku i przeniósł się do tzw. koszar Sierakowskich przy ulicy Konwiktorskiej. Przeprowadzka odbyła się w styczniu 1853, a wywołana była projektowanym zajęciem ulicy Przyrynek pod rozszerzenie Cytadeli. Ponieważ pomieszczenie przy ulicy Konwiktorskiej z założenia było pomieszczeniem tymczasowym, Rada uzyskała pozwolenie na rozpoczęcie budowy nowego budynku dla szpitala przy ulicy Elektoralnej[2]. Gmach przy ul. Elektoralnej 12 został wzniesiony w latach 1857–1861 według projektu Józefa Orłowskiego[3]. Był to pierwszy szpital w Warszawie z wolno stojącymi pawilonami. Przewodniczącym komitetu budowy był hr. Janusz Rostworowski, dostojnik dworu Królestwa Polskiego, a następnie Cesarstwa Rosyjskiego, współfundator Warszawskiego Szpitala dla Dzieci[4].