… medycyna powinna być traktowana jako τέχνη, które można tłumaczyć jako biegłość, kunszt, umiejętność, rękodzieło, rzemiosło, sztukę, ewentualnie jako coś, co jest zgodnie z zasadami sztuki. Tą prawdziwą τέχνη, co w tym wypadku prawdopodobnie powinno się tłumaczyć jako umiejętność, nabywa się dzięki bezpośredniej obserwacji pracy lekarza i własnej pracy pod obserwacją lekarza. To zdobyte doświadczenie i badania powinny stanowić jej podstawę. Medycyna nie powinna posługiwać się hipotezami, uogólnieniami czy domysłami. Jej podstawą powinny być doświadczenie i badania. Z chorym powinno rozmawiać się o jego chorobie, bowiem nikt bardziej od cierpiącego na daną przypadłość nie zrozumie jej istoty.

Medycyna dotyczy każdego momentu i każdego aspektu życia człowieka. Udziela pomocy, wyznacza zadania i zmusza do refleksji. Z medycyną przede wszystkim kojarzą się choroba, ból i terapia. Kolejnym tematem jest wyniszczenie ciała i śmierć. Z chorobą nierozerwalnie wiążą się opieka i współczucie, na tym obszarze pacjent spotyka się z lekarzem. Medycyna to również rozległa nauka, obejmująca eksperymenty farmakologiczne, biologiczne i psychologiczne oraz borykająca się z wynikającymi z nich problemami etycznymi. W to włącza się psychologia choroby, czyli zależność pomiędzy stanem umysłu a zdrowiem. Kolejnym fascynującym obszarem medycyny jest psychiatria, w której obrębie pojawia się problem „odmienności” psychicznej jako źródła kreatywności. Do tego dochodzi terapia artystyczna, a nawet wytłumienie choroby przez twórczość. Ostatnią gałęzią medycyny – traktowaną często pobłażliwie – jest chirurgia plastyczna, czyli spełnianie odwiecznego marzenia człowieka o byciu zawsze młodym i pięknym. Medycyna jest źródłem wielu tematów, które w różny sposób „dręczą” ludzką egzystencję. Tym samym jest wymarzonym polem dla sztuki. Artyści doskonale wyczuwają „dostawców symboli”. A medycyna jest dostawcą wszechstronnym. Przede wszystkim wie bardzo dużo o tym, co to znaczy być skazanym na śmiertelne ciało.…