XVI wiek
1493–1541: Paracelsus (Philippus Aureolus Theophrastus Bombastus von Hohenheim) szwajcarski lekarz, alchemik i astrolog. Był pionierem w kilku aspektach „rewolucji medycznej” renesansu, podkreślając wartość obserwacji w połączeniu z otrzymaną mądrością.
1514-1564: Andreas Vesalius belgijski lekarz opublikował De humani corporis fabrica („O strukturze ciała ludzkiego”). Swoimi obserwacjami i metodami naukowymi Vesalius wykazał, że Galen nie może być dłużej uważany za ostateczny autorytet w dziedzinie anatomii.
1523-1562: Gabriel Fallopius, (Gabriello Fallopio lub Gabriello Fallopia), najwybitniejszy z włoskich anatomów z XVI wieku, przyczynił się do rozwoju badań na temat narządów płciowych oraz laryngologii (badania ucha). Podobnie jak Vesalius negował anatomiczne prace Galena.
1537-1619: Hieronymus Fabricius ab Aquapendente (Geronimo lub Gerolamo, Fabrizio lub Fabrici) twórca embriologii. Chirurg i anatom, autor De Venarum Ostiolis (1603), dzieła stanowiącego podstawę do badań nad układem krązenia Williama Harveya. W innym swoim dziele De Formato Foetu (1600) zawarł pierwszy szczegółowy opis łożyska i zapoczątkował embriologię porównawczą. Sporządził również pierwszy dokładny opis krtani jako narządu głosu i jako pierwszy wykazał, że źrenica oka zmienia swój rozmiar.
1510-1590: Ambroise Paré, francuski lekarz, jeden z najwybitniejszych chirurgów europejskiego renesansu, uważany przez niektórych historyków medycyny za ojca nowoczesnej chirurgii